Vanaf aug 2012 ben ik na 9 jaar afwezigheid weer begonnen met de mooiste sport die er bestaat.

Vanaf mijn vijfde jaar tot aan mijn 20 ste  stond mijn leven voor het grootste gedeelte al in het teken van de atletiek. Waarin het als pupil vooral ging om de crosslopen in de winter. Ging ik als junior toch veel liever de technische onderdelen doen. Langzaam aan werd ik beter en beter. Met als uiteindelijke hoogtepunt het Europese jeugdkampioenschap 2003 in Tampere, Finland. Helaas miste ik daar mijn aanvangshoogte op polsstok, maar het was een fantastische ervaring.

Hierna kwam er een omschakeling en werd het steeds professioneler. Ik merkte hierdoor dat ik het plezier in de sport begon te verliezen en dat ik het meer voor andere aan het doen was dan dat ik er zelf van kon genieten. En uiteindelijk door een heleboel samenlopen van omstandigheden besloot ik te stoppen.

Eigenlijk direct na een winter lang getraind te hebben schreef ik me in bij defensie. En slaagde natuurlijk met vlag en wimpel voor de fysieke keuringen.  En een nieuwe carrière was begonnen. Bij defensie heb ik de afgelopen 9 jaar heel erg veel levenservaringen opgedaan. Positief, maar ook negatief. Helaas in mijn 2 missies naar Afghanistan heb ik een aantal hele goede collega’s verloren en een hoop leed gezien wat er op deze wereld is. Het heeft me een ander beeld gegeven van de realiteit zoals wij dit in Nederland kennen. En zolang je daar niet uit gaat zal je nooit iets anders begrijpen.

De levenservaringen hebben mij mentaal zoveel sterker gemaakt, dat ik tijdens mijn militaire carrière al weer een aantal mooie sportprestaties neer begon te zetten.( het bloed blijft altijd kruipen waar het niet gaan kan) Ik werd in 2011 nog Nederlands militair kampioen survival.

Maar altijd bleef de liefde voor de atletiek onderhuids kruipen. En wanneer ik voor mijzelf ging trainen viel ik altijd terug op de methodes zoals ik ze kende. Uiteindelijk toen ik al had besloten het leger te gaan verlaten en ik ruim te tijd kreeg om te gaan zoeken naar een andere baan, kwam ik mijn oude trainer tegen. Voor mij is dit symbolisch geweest in het opnieuw beginnen met de meerkamp. Een andere, oudere Bas die geniet van de sport.

2 weken later zat de eerste polsstok training erop. En besloten we gewoon maar eens een meerkamp te gaan doen in Soest. Andere halve maand training en gewoon maar eens kijken wat ik nog kon. En ik won hem. En ik zat maar 600 punten van mijn oude persoonlijke record af.

We besloten vanuit het plezier één winter weer wat fanatieker te gaan trainen en goed kijken wat wel en niet nodig is i.c.m. mijn werk en privé leven. Tijdens de indoor NK eindigde ik op de vijfde plaats en ik heb daar ontzettend van genoten om weer onderdeel uit te mogen maken van de meerkamp club. Met nog heel veel bekende gezichten.

Ik heb na de Nk indoor met een heerlijk warm voorjaar erg goed doorkunnen trainen en kon mijn rentree tijdens de 10-kamp maken op mijn thuisbaan van AV’34. Waar het NK ( hoe symbolisch) ook 10 jaar niet meer was georganiseerd. Deze meerkamp was fantastisch om weer te mogen doen. Ik was in vorm en eigenlijk na dag 1 stond ik er al zo goed voor dat ik kon gaan winnen. Maar daar ben ik helemaal niet mee bezig geweest. Na te zijn gefinisht was ik de nieuwe Nederlands kampioen meerkamp. Met een dik persoonlijk record. Maar het viel erg zwaar. 9 jaar geen meerkamp gedaan, dan is het wel een hele grote belasting.

Ik heb heel goed de tijd genomen hier van te herstellen, maar ik werd uitgenodigd om Nederland te vertegenwoordigen tijdens de europa cup meerkamp in Notwill, Zwitserland. Dit was natuurlijk een bekroning. Ook deze meerkamp heb ik genoten. Wat een eer om voor Nederland uit te mogen komen. Ik sliep met de meerkamp topper Eelco Sintnicolaas op een kamer en eindigde achter hem en de nummer 1 van de meerkamp uit 2003 in Tampere, Finland als derde in het klassement. Met wederom een dik persoonlijk record.

Verder haalde ik dit seizoen nog de finale tijdens de individuele 110 mtr horden waarin ik als zesde eindigde. Nog een hoogtepunt was dat ik gebeld werd door  Ellen van Langen om uitgenodigd te worden voor de flame games in Amsterdam.

Het klink cliché, maar wat ik heb geleerd dit seizoen: wanneer je durft te genieten, dan komen er resultaten! Ik werk 40 uur in de week en geniet van elke training die ik doe. Ik hoef nu nog geen professional te zijn om prestaties neer te zetten. Wie weet blijft de lijn nog doorstijgen en komen er nog mooiere prestaties, maar wat er ook gebeurd ik  geniet!

Nu is het een grote eer weer deel uit te maken van atletiekstad Apeldoorn en dit jaar mijn titel te gaan verdedigen wederom in Apeldoorn.